ΠΟΣΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ....

Πόσα καλοκαίρια.....
πέρασαν μακριά σου!
πόσες θάλασσες αρμένισα.....
πριν σταματήσω!
Πόσα τριζόνια....
μου τραγούδησαν
τα λόγια τα δικά σου!
.... ανατολές χαμένες.....
ξεχασμένες κι ανήμπορες!

Από κάμπους.....
κακοτράχηλα βουνά....
έπρεπε να περάσω!
όλα αυτά πριν....
την όασή σου δοκιμάσω!

Ποτέ δε θα μπορώ ξανά
φεγγάρια να χαζέψω....
μόνο αν είσαι εκεί....
αγκαλιά να τα κοιτάμε!
Με σάρκα ή χωρίς.....
να τα παρακαλάμε....
να δώσουν μια διέξοδο
να βγούμε απ’ το αδιέξοδο....
..... τις φυλακές και τις κατάρες.

Να γίνουμε ένα
.... με των άστρων την παρέα
μικροί θεοί κι εμείς...
που χρόνια
κοιταζόμασταν στα μάτια....
μα δεν βλέπαμε αντίκρυ....

Κι ήρθε η μέρα....
κι ο καιρός...
να κοιταχτούμε τελικά....
μικρά παιδιά
που τρέμουν....
φοβούνται κεραυνούς...
βροντές και αστραπές....

Που κρύβονται....
κάτω απ΄ το μανιτάρι
μη βραχούνε οι λιλιπούτειοι....

Μέσα στην απεραντοσύνη.....
μικροί φονιάδες των ονείρων τους....
....τίποτε δεν αφήνουν να σταθεί....
όπως πρωτογεννήθηκε!

Ποιος με στέλνει να σταθώ σιμά σου....
ν’ αναστήσω την καρδιά σου!
Ποια μοίρα ξεγελά την αστραπή....
Ποια ευχή με παρασέρνει.....
ζωής πνοή
και δροσερή πηγή μου...
..... εσύ!