ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΔΙΨΑ – ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Ένας ξένος ανάμεσά μας...

Θέλω να σε βεβαιώσω με πολλή εντιμότητα ότι σ’ αυτό τον κόσμο ήρθες καταλάθος. Ο κόσμος μας δεν είναι δικός σου κόσμος, γι’ αυτό βρίσκεσαι ανάμεσά μας σαν ξένος. ένας πολίτης μιας άλλης γης – πώς έγινε ένα τόσο μεγάλο λάθος και ξεπέζεψες κοντά μας; Εδώ που άφησες τις ρίζες σου ν’ απλωθούν οι άνεμοι είναι βίαιοι, δε λογαριάζουν τους τρυφερούς βλαστούς, αν δεν προλάβεις να γίνεις σκληρός, σε τσακίζουν ανελέητα. Εσύ είσαι γεμάτος τρυφερότητα, δεν είσαι εκ του κόσμου τούτου.

Στον κόσμο τούτο, το δικό μας κόσμο, η τρυφερότητα είναι ένα μεγάλο ελάττωμα. Πελώριο κι ασυγχώρητο ελάττωμα. Είναι αδυναμία ή ανοησία να είσαι τρυφερός, οφείλεις να έχεις δόντια, να έχεις νύχια και μια καρδιά πέτρινη. Πώς λοιπόν θα ζήσεις ανάμεσά μας;

Πίστεψέ με, είναι άλλο το δικό σου το κλίμα. Δεν αντέχεις στη σκληρότητα και οι άνθρωποι στον κόσμο το δικό μας είναι σκληροί και θωρακισμένοι.

Το ‘μαθες, με πείρα πικρή, πως στον κόσμο το δικό μας ο έρωτας είναι συχνά χωρισμένος από την ευαισθησία και τη στοργή. Έχει μιαν άστοργη τρυφερότητα που απευθύνεται στο φύλο κι όχι στον άνθρωπο. Αναζητάει μόνο τη βολή, την εξασφάλιση. Δίχως άλλες ευαισθησίες.

Εσύ είσαι σαν άνθρωπος βαθειά ευαίσθητος στη στοργή. Διψάς ένα ανθρώπινο πλησίασμα, την προσέγγιση ενός αληθινού ανθρώπου, που θα δει σ’ εσένα την πραγματική και μοναδική σου αλήθεια. Μα τέτοια συναπαντήματα ανθρώπων είναι σπάνια, αν όχι άγνωστα στον δικό μας κόσμο.

Η τρυφερότητα είναι γεμάτη σεβασμό κι εμπιστοσύνη. Γεμάτη διακριτικότητα. Ποτέ δε ζητάει να επέμβει, να δασκαλέψει, να κηδεμονέψει και γι’ αυτό δεν δεσμεύει. Είναι η ίδια η τρυφερότητα μια ατμόσφαιρα ελευθερίας. Κι αυτό οφείλεται στο ότι η τρυφερότητα δεν ξεκινάει από κάποια σκοπιμότητα. Είναι η ίδια ένας αυτοσκοπός, μια γνησιότητα. Αυτό μόνο.

Και τώρα τι θα γίνει με σένα; Είσαι χωρίς πατρίδα, σ’ έναν τόπο που τον δέρνουν οι πιο σκληροί, οι πιο βίαιοι άνεμοι. Κι εσύ είσαι ελάχιστα σκληρός, θα σε λυγίσουν, θα σε τσακίσουν δυστυχισμένε οι άνεμοι έτσι που βρέθηκες στο δρόμο τους τόσο, μα τόσο απίθανα τρυφερός....

Σε συμβουλεύω να φύγεις, άλλη λύση δεν βρίσκω.

Να φύγεις γιατί αν δεν τσακίσεις, μπορεί – ποιος ξέρει; - να γίνεις κι εσύ σκληρός, να μάθεις ν’ αντέχεις όπως όλοι όσοι είναι εκ του κόσμου τούτου.

Και τότε ποιος μπορεί να θρηνήσει την καταστροφή, να κλάψει τις ελπίδες μας, δυστυχισμένε...