Σ' αγάπησα κι ας λέω όχι.....

Άφησα πίσω μου ότι αγαπώ.
Άφησα τον εαυτό μου.
Την όψη μου τη γνώριμη.
Έγινα σκιά.
Έγινα δάκρυ.
Έγινα ντροπή.

Συρματοπλεγμένη εγωιστική μανία.
Δε βγαίνω έξω θα τρυπηθώ.
Δεν κουνιέμαι θα ματώσω.

Όχι το κόκκινο δεν ήταν ποτέ
το αγαπημένο μου χρώμα.
Όχι άλλο κόκκινο!

Μέσα στην προσποιητή μου ανεμελιά
κουρνιάζω και περιμένω...
Μια αλλαγή.
Μια κίνηση.
Έστω έναν σωστό θάνατο επιτέλους!

Σε σκέφτομαι.
Σ’ αγάπησα κι ας λέω όχι.
Κι ας είναι η οργή μου φρέσκια ακόμα.
Σ’ αγάπησα κι ας λέω όχι.
Τα συρματοπλέγματα δεν είναι blanco.

Και πώς έγινε διάολε ν’ αγαπήσω
Έναν ψεύτη βρομερό!
Πώς οργή μου μαύρη, πώς!

Έτσι τα πλέκεις εσύ τα σύρματα
με τα αγκάθια μια ζωή...
Κι ας λες το κόκκινο πως δε σ’ αρέσει.
Τρυπιέσαι μόνη σου
μετά κάθεσαι και κλαις.
Δεν ξεγελιέται πια η μοίρα.
Δεν ξεγελιέται η ζωή.
Μόνη γελασμένη...
Εσύ...