Έσκυψες πάνω μου το δάκρυ να σκουπίσεις
Κι έκαψε η πίκρα όπου μ’ ακούμπησε το χέρι
Πάνω ψηλά φτερούγισε ένα άσπρο περιστέρι
Άφησες δίπλα μου την αύρα σου με γλύκα
Ρίγησε άθελα η καρδιά μου σα πεταλουδάκι
Μα ακόμα φτύνω από το στόμα το φαρμάκι
Μέσα στα μάτια με κοιτάς, άραγε βλέπεις...
Μαύρες σκιές, τείχη και σκοτεινά ποτάμια
Μπορεί ένα φιλί να εξαφανίσει αυτή τη Λάμια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου