Πικρός Καφές....

Θα ξημερώσει ο Θεός πάλι τη μέρα
κι εγώ την πλήξη μου θα πιώ και την ανία
πικρό καφέ....

Έτσι αγναντεύοντας τη φύση την αγία,
που μόνο δαύτη με κρατάει στη ζωή,
σα κόσμημα που στέκει, σα στολίδι,
που είναι όμορφη, με χρώματα πολλά
και δίνει απλόχερα τα δώρα της παντού.

Γι’ αυτήν ακόμα είμ’ εδώ και περιμένω....
Πότε θα ‘ρθει της μοίρας το λησμονημένο τρένο,
Το τελευταίο μου ταξίδι για να κάνω
μήπως γλυκάνω
τούτη την πίκρα που αιώνες την αντέχω.