Φεγγάρι κι Υγρασία....

Έτσι όπως βλέπω το φεγγάρι να σωπαίνει
μεσ’ στου ουρανού την αγκαλιά την υγρασία....
Ποια ικεσία,
Να βγει από τα μάτια και να πέσει
σε κάποιου άγνωστου θεού το μαξιλάρι...
Έτσι σα χάρη,
Για να γενεί το μυστικό της ύπαρξής μου ορατό,
σαν ένας πάπυρος με γράμματα μεγάλα....
Να δω μια στάλα,
Τι περιμένει τόσα χρόνια η ψυχή μου
και ποιο θα είν’ το ριζικό μου το στερνό....
Πόσο θα ζω,
Χωρίς σκοπό και δίχως όραμα δοσμένη
σε μιάν αέναη καθ’ όλα ήρεμη ζωή...
Μήπως δε ‘ρθει,
Εκείνη η δίνη που βαθειά της θα πνιγώ,
που μέσα εκεί τον εαυτό μου θα γνωρίσω...
και θα γυρίσω,
Πίσω στο αύριο λουσμένη ήλιου φως....
αναδυόμενη απ’ το βάθος ναυαγός....