Οι μέρες πέρασαν, τρεχάμενο ρυάκι...
Κι είμαι μακριά σου
Ακόμα.
Οι ώρες κυλούν μετρώντας σημάδια θλίψης...
Πόσο μου λείπεις....
Ακόμα.
Η ζωή κινείται σακατεμένη, γεμάτη φλεγμονές.
ονείρατα διαμελισμένα, εικόνες σκούρες.
Ανάμεσα στο πριν, το τώρα, το μετά...
Τρόμος.
Απελπισία χαραγμένη στα μάγουλα
καμπυλώνει τα χείλη στη φορά του πόνου.
Στην ψυχή μια ομίχλη
περιμένει τον ήλιο να τη διαλύσει.
Ανάσταση να έρθει,
μοσχοβολιές γεμάτη
σαν πασχαλιά ανθισμένη!
Σε μυρίζω.... πασχαλιά μου...
Όμορφό μου γιασεμί...
Σε νοιώθω...
Είσαι μέσα μου βαθιά
σα δεύτερη καρδιά.
Με συνταράζεις!
Με δοκιμάζεις.
Μου τάζεις...
Όσα δεν είδα στη ζωή ετούτη
και ορέγομαι να ζήσω.
Κι εσύ...
Που τα ζησες λειψά
Το τώρα αγγίζεις και πονάς...
Το δάκρυ σου θέλω να πιω
και πόνος να περάσει.
Έρχεται αγάπη μου η μέρα...
Θα προφτάσει.
Δε θα χαθεί μέσα στης λήθης τα σοκάκια.
Να μη ξεχνάς.....
Πόσο μου λείπεις.
poli kalo
ΑπάντησηΔιαγραφή