Ημέρεψε η ψυχή μου,
γλύκανε μελωμένη
από της αύρας σου το σθένος.
Τόσο κοντά μου είσαι
που ανασαίνεις και σ’ ακούω αγαπημένε.
Τόσο μακριά μου ζεις
που η έλλειψη μαχαίρια μέσα μου καρφώνει.
Κοινή οδύνη,
αγγελικά δοσμένη,
της ειμαρμένης γράμμα υπομονής
και προσταγή αρχαία.
Κι όσο μακριά μου βρίσκεσαι
θα είσαι μέσα μου μπηγμένος,
δίχως αίμα.
Κι όσο μετρώ τις μέρες να φανείς,
μ’ ήλιο θα υφαίνω το χαλί της προσμονής.
Δε θα χαθεί
το μαγικό της μοίρας μου σημάδι
από τα μάτια του θεού,
μηδέ κι απ’ τα δικά σου.
Απόστασα να κυνηγώ
των αστεριών την άπιαστη πορεία,
γονάτισα και δίπλωσ’ απ’ τους πόνους,
σα νά 'τανε τρανή η αμαρτία
που τόλμησα να δω ψηλά,
να αγγίξω τον απέραντο ουρανό,
στο βαθυγάλαζό του μέσα να χαθώ....
Κι Ήταν στη γη!!
Η Χαρά μου αβάσταχτη σα πόνος!
Αργούσε η ώρα κι ο καιρός να το αντικρίσω,
Να το δω
Για να γενώ πιο δυνατή... και έτοιμη...
της ειμαρμένης γράμμα υπομονής
που χρόνια διάβαζα χωρίς να βλέπω
τα αόρατα γραμμένα.
Περίμενα... να ‘ρθεις!
Και ήρθες.
Η Χαρά μου αβάσταχτη σα πυρωμένη λάμα
σημάδι αφήνει στην ψυχή.
Σημάδι αρχαίο για να μη χαθώ ξανά.
Σημάδι αρχαίο για να μη χαθείς ξανά.
ΚΟΙΝΗ ΟΔΥΝΗ, Η αβάσταχτη ΧΑΡΑ ΜΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου