Σεβντάς...

Με αφορμή ένα παλιό ρεμπέτικο τραγούδι αγνώστου...

Είν' ο σεβντάς μου δίκοπος που δε την ανταμώνω,

μαχαίρι παίρνω και τρυπώ και την καρδιά μου τη χτυπώ

και την καρδιά ματώνω.

Η αγάπη μου ήτανε γραφτό μόνο μου να μ' αφήσει,

κι ότι πολύ αγάπησα και μ' ήλιο το ζωγράφισα

στον ποταμό να ρίξει.

Σ' αγάπησα και σ' αγαπώ και ακριβά πληρώνω

και έχω μέγα το σεβντά στα στήθια μου και λιώνω.

Σ' αγάπησα και σ' αγαπώ και όσα κι αν ξεχάσεις

τα φλογερά μου τα φιλιά στη στάχτη κι αν τα θάψεις

ένα ποτέ δε θα χαθεί ευθέως στο δηλώνω

πως την αγάπη μου για σε ποτέ δε μετανοιώνω.

Η μοναξιά με σκλάβωσε και καίει με ως τα βάθη

τα χάδια όλα της πονούν, με λιώνουν κάτω με χτυπούν

τρυπάνε σαν αγκάθι.

Είναι η μοίρα άπονη εμένα που με βρήκε

και η καρδιά μου ούρλιαξε, μέσα στο βούρκο βούλιαξε

μέσα στο βούρκο μπήκε.

Αφιερωμένο στον Γιώργο...
που ήταν η αφορμή, με το παλιό ρεμπέτικο που μου έδειξε, να το γράψω.