Μέσα στην άκρατη λαχτάρα μου θα μείνω
κάτι να βρω που πιο αργά θα τελειώνει.
Με την ανάσα μου ζεστή πνοή θα δίνω
σ' ότι τσακίστηκε και πάγωσε στο χιόνι.
Είμαι φτιαγμένη τους νεκρούς να ανασταίνω
πίσω δεν κάνω όποιο κόστος και να έχω
κι αν καταλήξω πάλι εγώ ν' αργοπεθαίνω
όρθια θα στέκω περπατώντας να αντέχω!
Είναι ο φόβος της αγάπης ζωντανός
γκρεμίζει όποιον τον αφήνει να στεργιώνει.
Είναι ο άνθρωπος ανίκανος, μικρός
και την αγάπη του συχνά αποτελειώνει.
Όπως τα βλέπω τώρα όλα από μακριά
θαρρώ πως ήτανε για μένα να τα ζήσω
κι όπως την Άνοιξη ανθίζουν τα κλαριά
έτσι κι εγώ μια Κυριακή πάλι θ' ανθίσω.
Είναι οι μοίρες μας γραμμένες σε εικόνες
σ' άστρα πολλά και σε πλανήτες μακρυνούς
και οι ψυχές μας δεν μπορούν να είναι μόνες
δεν τις ορίζει η λογική ούτε κι ο νους...
Οι επιθυμίες κι οι κρυφές μας ιστορίες
θα πολεμούν, πάλι στο φως θα ξαναβγούν
χορό θα στήσουν οι του μύθου Βαλκυρίες
σε ετοιμοθάνατα κορμιά πάνω θα ορμούν.
Γι' αυτό ζωή μέσα στο θάνατο θα δίνω
θα κάνω πάντα την υπέρβαση αυτή
στις Βαλκυρίες πολεμιστή δεν παραδίνω
για να τον πάρουν θα μου πάρουν την ψυχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου