Είμαστε όλοι μια εικόνα....

Είμαστε όλοι μια εικόνα στον αέρα,
μια ψευδαίσθηση, μια μπόρα ξαφνική,
χτυπάμε βρέχοντας το χώμα και τα φύλλα
κι εξατμιζόμαστε πριν έρθει το πρωί...

Κάποτε μου 'παν μη φοβάσαι και προχώρα
ζωή γεμάτη με χαρές είναι μπροστά .
Κανείς δε μου 'πε όμως για την ανηφόρα,
για τη βαρύτητα που σε τραβάει στα χαμηλά .

Έμαθα μόνη ν’ ανεβαίνω και να σέρνω
πίσω μου θάμνους κι αγριόχορτα σωρό.
Έμαθα αγκάθια και ανθούς να τα χαϊδεύω
και να τα βάζω σ’ ένα μύθο μαγικό.

Όταν ο ήλιος θα αλλάξει το πλευρό του
θα ‘ναι η ζωή μου οξυγόνο που φυσά .
Κι όταν φανεί ξανά την πλάση να φωτίσει
μια καταιγίδα θα 'χει φύγει μακριά .

Μη με κοιτάς μ’ αυτά τα έκπληκτα τα μάτια,
μη με φορτώνεις και με άλλες ενοχές
Ας περπατήσω τα μικρά μου μονοπάτια
κι ας έχει αγκάθια και πολλές κακοτοπιές.

Θα ‘θελα απόψε να σου πω ένα τραγούδι
για παραμύθια και για δράκους να μιλά
μια μουσική που ομοιάζει με λουλούδι
κι ανοίγουν πέταλα, παντού μοσχοβολά .

Να το ακούσεις, να το πεις, να το μυρίσεις,
να γίνει ένα με τη λάμψη της ψυχής
μα αν τότε έρθει η στιγμή να με μισήσεις,
να μη ντραπείς ούτε στιγμή να μου το πεις.

Είμαι ένα σύννεφο γεμάτο υδρατμούς.
Φουσκώνει, ρίχνει τη βροχή και ταξιδεύει.
Κι όταν στο δρόμο συναντήσει πελαργούς,
εξαφανίζεται κι αυτό, μεταναστεύει.

Απόψε θα ‘θελα πολύ να σου μιλώ
με τη φωνή, με την ψυχή και με τα μάτια .
Με τις σιωπές μου να φωνάζω είμαι εδώ!
Και ότι φεύγω να σου λεν τα υγρά μου μάτια .

Είμαι το όνειρο που σβήνει η αυγή
και το άλλο βράδυ δεν ξανάρχεται στον ύπνο.
Είμαι το γέλιο που πηγάζει απ’ την ψυχή
αυτό που δίδεται χωρίς κανέναν οίκτο.

Θα ‘θελα τώρα να σου μίλαγα γλυκά
για ιστορίες, για βουνά και για ποτάμια ,
θα ‘θελα να ‘σουν παραμύθι για παιδιά
να μου μιλάς και να πετώ ως τα ουράνια!

Μη με φοβάσαι κι άσε με να σε χαρώ.
Μη με φοβάσαι δεν μπορώ να τραγουδήσω
κι αν κινδυνεύω μεσ’ τα λόγια να χαθώ
υπάρχει κι η καρδιά μου να τα κλείσω.

Άσε να λάμπω σα φεγγάρι στη σκιά σου
και οι αχτίδες σου ας μου δώσουνε ζωή,
κι αν είν’ τα χρόνια μου μικρά απ’ τα δικά σου,
άσε να μάθω από σένα σα παιδί

Γιατί μιλάς μεσ’ την ψυχή μου και το νοιώθω
δεν είναι εύκολο να μπει κανείς εκεί.
Για να εισέλθουνε οι άλλοι θέλει κόπο,
μα εσύ προσπέρασες όλους σε μια στιγμή.

Γι’ αυτό κι εγώ τόσο αγνά σε αγαπάω
Και κάθε βράδυ σε προσμένω να φανείς
Μέσα στην ποίηση θ’ αρχίσω να ξυπνάω
Κι αν θα με ψάξεις κάπου εκεί θε να με βρεις.....