Πού Είσαι;;;

Ηρεμία και μαβιά η προσευχή
σταγόνα δάκρυ η ευχή
για ένα αύριο που κλαίει...
Κι ό κόσμος μέσα απο πρίσματα θολά
χαμογελά και αγριεύει
η παραμόρφωση σ' ανατριχιάζει
σ' αρωσταίνει.

Μακριά... πιο μακριά
με προσευχές και τάματα
προς τι τα κλάματα;
προς τι τα ωχ και τα γιατί
μόνη σου ήθελες ν' αφήσεις
τη γιορτή κι έφυγες...

Στα χώματα τα μοσχοβολιστά, τα φρεσκοσκάματα
μια πεθυμιά ζωής
πώς μύριζε άραγε ο έρωτάς σου πριν χαθείς...
Και τι θυμάσαι...
Τίποτα!

Άριες σου τραγουδάνε οι ανθοί
κι οι τόποι όλοι οι χλοεροί
ζωή αναβλύζουν
και τα λουλούδια πάλι ανθίζουν.

Κάποτε σκέφτεσαι τι κάνω
και πόσο ακόμα το μέσα μου θα χάνω
πόσο....
Για πόσο ακόμα να φωνάζω ζήσε!!!
και να μη ζω να φεύγω σε ένα θάνατο αργό
σαν το πουλί το λαβωμένο
από τα σκάγια κυνηγού το χτυπημένο.

Πού είσαι!!!!