Παραδομένη σ' ένα υγρό σκοτάδι....

Κοιτάω παραδομένη ένα σκοτάδι
Ένα σκοτάδι που φέγγει μες στα μάτια μου
Πικρό αντάμωμα παλιών αλλοτινών δαιμόνων
Φρικτό.
Μπαίνω αφημένη σε ένα σκοτάδι
Ένα σκοτάδι υγρό και πηχτό πάνω μου κολλημένο
Της απομόνωσης η βρόμα και η μούχλα γύρω
Βρομερό.
Οι ήλιοι μου μ’ αφήσανε να έρπω στα υπόγεια δοσμένη
Μια άστοργη ηλίθια κραυγή να βγαίνει από μέσα μου
Κι εγώ να λείπω όπως πάντα απ’ τη γιορτή
Του έρωτα.
Μαύροι κουκουλοφόροι και φωνές τραχιές με κυνηγάνε
Έτσι όπως τρέχω πίσω μου δεν κοιτάζω αηδιάζω πια
Γλιστράνε τα σοκάκια και οι δρόμοι έχουν λάσπες
Βούρκος.
Κι όταν οι άναρθρες κραυγές των άλλων λαβωμένων κάτω
Αντηχήσουν και φτάσουν στα πονεμένα μου αφτιά εγώ
Κοιτώ τριγύρω αλαφιασμένη να δω τα γνώριμα, τα πονεμένα
Ασφυξία.
Κανείς δε μοιάζει με κανένα κι όμως οι πόνοι φαίνονται
Τα δάκρυα τρέχουν, το σώμα γέρνει, η ψυχή ματώνει
Εκεί κάτω στο υγρό σκοτάδι της ανεκπλήρωτης κραυγής
Έρωτας μαύρος της άστοργης αλήθειας

Φρικτό.
Βρομερό.
Του έρωτα ο βούρκος
Ασφυξία.
Έρωτας μαύρος.
Της άστοργης αλήθειας
Η κραυγή...