Πώς αποξενωθήκαμε.... Πώς είναι δυνατόν να βλέπεις τα πάντα γύρω σου και να σκέφτεσαι ότι τίποτε από όλα αυτά δεν είναι ικανό να σε χαροποιήσει. Πώς είναι δυνατόν να βαριέσαι την επαφή με τους γύρω σου..... Άλλαξες εσύ τόσο πολύ;;; Άλλαξαν οι γύρω σου τόσο πολύ;;; Άλλαξε γενικώς όλος ο κόσμος;;; Πού είναι εκείνη η δίψα για ζωή; Πού είναι εκείνα τα όμορφα βράδυα με τους φίλους.... Πού πήγε εκείνη η ανεμελιά; Γιατί θα πρέπει τώρα πια όλα να ποτίζονται με πίκρα; Και η ευτυχία; Είναι κατάσταση καθαρά υποκειμενική. Δεν μπορώ να την ορίσω. Δεν είναι ότι δε γελώ, δεν είναι ότι αισθάνομαι δυστυχής..... είναι απλώς έλλειψη ανθρώπων τριγύρω με ίδιες ανησυχίες, με ουσία. Κάποιοι θα πούνε πάρε κορίτσι μου τα αντικαταθλιπτικά χαπάκια σου να συνέλθεις..... Μπορεί και να έχουν δίκιο.... Άλλωστε όλα μια χημεία είναι. Και η χαρά χημεία και η λύπη χημεία και ο έρωτας χημεία. Η ίδια η ζωή μια χημεία κι αυτή. Κι εγώ μου φαίνεται κατάφερα να ανακατέψω τις λάθος ουσίες και να φτιάξω μια χημική ένωση άθλια.... Και να σκεφτεί κανείς ότι μικρή ήθελα να γίνω χημικός....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου