Η απουσία μου....

Πέρασαν μέρες χωρίς να έχω κάτι να πω.... Τελικά η κούραση στην οποία αναφερόμουν στις τελευταίες δημοσιεύσεις έκανε τη ζημιά της. Σκέφτομαι πως κάποτε είχα τόσα, μα τόσα πολλά να πω και να γράψω.... Ξαφνικά λες και στέρεψα από λέξεις, από σκέψεις, από αισθήματα, από όλα.... Ειλικρινά δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Μάλλον γέρασα πρόωρα... Σα να τα έχω ζήσει όλα και να τα έχω μπουχτήσει αισθάνομαι κι αυτό είναι θλιβερό.... Όταν δεν έχεις δίψα να κάνεις πράγματα, να ζήσεις πράγματα, τότε το μόνο που νοιώθεις είναι ένα κενό, μια μαύρη τρύπα που χάσκει και σε χλευάζει. Θα μου πεις, μόνη της η τρύπα ποτέ δεν δημιουργείται, βάζεις το χεράκι σου και την κάνεις μέρα τη μέρα μεγαλύτερη και βαθύτερη. Δεν ξέρω, ίσως. Ίσως να άνοιξα εγώ μονάχη μου την μαύρη αυτή τρύπα στην οποία κολυμπάω αιωρούμενη κι από στιγμή σε στιγμή κινδυνεύω να βουλιάξω τόσο μέσα της ώστε να μην μπορέσω ποτέ να ξαναδώ το φως και τον ήλιο.... Είναι που θέλω να ζήσω κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν το ζουν πολλοί ή έστω λίγοι. Είναι που θέλω το ανεκπλήρωτο που δεν προκειται να 'ρθεί ποτέ. Έτσι τρέφεται η μαύρη τρύπα και μεγαλώνει. Γιατί το να ζω καταστάσεις λειψές δεν με ευχαριστεί πια. Δεν αρέσκομαι σε φτηνά ραντεβού και σε ρηχούς συντρόφους. Ψάχνω αυτό που θα με ανεβάσει ψηλά, εκεί που λίγοι φτάνουν και ξέρω πως αυτό είναι αν όχι ακατόρθωτο το λιγότερο σπάνιο και δυσεύρετο.... Δεν αισθάνομαι και πολύ καλά τις τελευταίες ημέρες. Γενικά είμαι σε αποσύνθεση. Με τη βία ζω.... Απλά υπάρχω. Είμαι μπλεγμένη μέσα σε ένα δίχτυ και δεν ξέρω πώς να ξεμπλεχτώ, δεν υπάρχει τρόπος προς το παρόν.... Ασφυκτυώ και περιμένω, κάνω τα απαραίτητα και περιμένω.... Τίποτα παραπάνω δεν είμαι ικανή να κάνω. Έτσι περιμένω, δεν μπορεί, θα 'ρθει μια μέρα που θα μπορέσω να πω ότι σήμερα αναπνέω εύκολα, σήμερα όλα μοιάζουν με γιορτή, σήμερα είμαι πραγματικά καλά.... Θα 'ρθει, δεν μπορεί, θα 'ρθει....