Δίνεις απλόχερα ότι έχεις.... Δίνεις, δίνεις, δίνεις.... Έχεις πολλά, σε σκάνε και πρέπει να τα μοιράσεις τριγύρω. Δε δίνεις για να πάρεις αντάλλαγμα, όχι. Δίνεις γιατί θα εκραγείς αν τα φυλάς όλα μέσα σου. Δίνεις γιατί σε χαροποιεί το δόσιμο. Δίνεις και ξαναδίνεις. Έρχεται όμως μέρα που ότι έδωσες το τσαλαπατάνε στις λάσπες.... Το βλέπεις και δακρύζεις, θλίβεσαι, αναρωτιέσαι γιατί γαμώτο!!! Γιατί σου τσαλαπατάνε την ψυχή και την κάνουν ένα με το χώμα και τη λάσπη;;; Σάμπως τους ζήτησες ποτέ κάτι για ανταμοιβή; Έδωσες, και έδωσες με αγάπη, με χαρά, με χαμόγελα πολλά! Χάρηκες με τη χαρά του άλλου. Έκλαψες με τη λύπη του. Και τώρα, απογοητευμένος ως άνθρωπος, κλαίς με την αγνωμοσύνη. Σκέφτεσαι... και ποιός σου ζήτησε να δώσεις; Ποτέ μη δίνεις εκεί όπου δε θέλουνε να πάρουν..... Ε ναι, τώρα το έμαθες πια.... Όποιος θέλει ας κοπιάσει. Έχει ακόμα το κουτάκι πολλούς θησαυρούς να χαρίσει. Θα έχει πάντα!!! Μόνο που τώρα, θα τους γεύονται αυτοί που πραγματικά τους έχουν ανάγκη, αυτοί που τους ψάχνουν, αυτοί που τους κρατάνε στα χέρια σφιχτά σα φυλακτό. Λίγη ψυχή ακόμα γι' αυτούς που μπορούν την εκτιμήσουν.... Ένα χαμόγελο ακόμα γι' αυτούς που δε θυμούνται πώς είναι να χαμογελάς.... Μια πίκρα ακόμα από αυτούς που ρίχνουν στη χωματερή της αγνής ψυχής το δόσιμο..... Είμαστε άνθρωποι, όχι θηρία.... όχι θηρία.... όχι θηρία.... Είμαστε άνθρωποι;;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου