Πάλι η βροχή στα τζάμια μου θα στάξει...
πάλι η υγρασία τα κόκκαλα τρυπά...
κι ο εαυτός ποτέ δε θα 'ναι εντάξει
και η καρδιά από συνήθεια θα χτυπά.
Πάλι οι σταγόνες της βροχής θα δραπετεύσουν
μέσα απ' τα σύννεφα τα μαύρα, τα μουντά....
κι οι αγάπες μου σκληρά θα παζαρέψουν
να δώσουν πίσω ότι μου πήρανε κρυφά.
Μέρα κι αν είναι έχει νυχτώσει εκεί έξω...
το φως ανάβω και ζητώ τη γιατρειά.
Είμαι σκληρή το ξέρω πάλι θα αντέξω...
είμαι ατσάλι κι ας πονώ στα σκοτεινά.
Σαν ένα ψέμα όλα σήμερα μου μοιάζουν...
Σαν παραμύθι που δεν τέλειωσε καλά.
Της φυλακής αυτής τα κάγκελα μου φράζουν
ότι λαχτάρησα να πιάσω με χαρά.
Είναι αρχαία αυτού του πόθου η ιστορία
κι αν λιώσαν πάπυροι αυτή έμεινε εκεί...
σαν ανεξίτηλη μουντή ελαιογραφία
που κάποιος κρέμασε παλιά σ' ένα καρφί.
__________________________________
~ Τατιάνα ~ © 30-10-2006 @ 10:32
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου