Κατάφερες να πιάνεσαι,
γαντζώνεσαι γερά.
Κρεμιέσαι απ’ του ήλιου τις αχτίδες.
Και γέμισαν τα μάτια σου ελπίδες...
Και γέμισαν τα χείλια σου φιλιά.
Κι ειν’ όλα αυτά μια στιγμούλα μες στο χρόνο,
μια στιγμή,
ήρθε το μήνυμα που έγινε η αρχή
τις μέρες πάλι να μετράς όπως παλιά.
Άσαρκους έρωτες σκορπάς με του ανέμου τα φιλιά
σ’ αυτούς που δίψασαν -συνταξιδεύοντας με σένα-
το νάμα της ψυχής μα δε το βρήκαν.
Που εγκλωβιστήκαν σε ζωή που δεν ανήκαν...
Κρεμιέσαι ηλιοκέντητη αχτίδα
από τις άκρες του γαλάζιου ουρανού
κι έχεις στα χείλη το τραγούδι τ’ αηδονιού
που δίνει απλόχερα τη μελωδία του, τη νύχτα,
του καταρράκτη την ορμή και την κατάρα
κι ειν’ η αρχή του χαμογέλιου ικανή
να ρίξει κάστρα, τείχη και αιώνιες φυλακές
μονάχα αν καταλάβεις πως δε φταις...
θα ‘ναι γλυκές οι χαραυγές σου μέχρι τότε
που θα βρεθείς στην πύλη εκείνη τη μεγάλη
για να περάσεις στη διάσταση την άλλη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου