Τα βράδια εκείνα τα μεγάλα, τα νεκρά
τ’ αστέρια κοίταζα και έριχνα ευχές...
Πώς να ‘σαι άραγε και που κι αν θα με θες.
Τις μέρες κείνες με τον ήλιο τον καυτό,
μύρο κι ιδρώτας μου ποτίζαν το μαντίλι,
καιγόμουνα σαν το κλαρί μες στο λιοπύρι.
Οι μουσικές και τα στιχάκια ζωγραφίζαν
εικόνες της καρδιάς μου και της λύπης...
Ήσουν εκεί κι εγώ σου φώναζα μου λείπεις.
Πέρασαν χρόνια, φύγαν μέρες και γιορτές
μόνη απέμεινα εδώ να ζω ένα χθες χαμένο...
Έμεινα μόνη μου για να σε περιμένω.
Κι ήρθες κοντά μου μέσ’ από σύρματα κι οθόνες
με το χαμόγελο τ’ αγνό και το γλυκό
Και είπα μέσα μου βαθειά.... τον αγαπώ!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου