ΧΑΘΗΚΑΜΕ...

Χαθήκαμε στα γιατί στα όχι και στα μη
Χαθήκαμε μέσα σε μισές ζωές
Λειψές γιορτές χωρίς του έρωτα
το άγιο φως
[...............................]
Σα ναυαγό σε γνώρισα μια νύχτα
κι αντίκρισα την όψη σου.
Δε χρειάστηκαν αναλύσεις.
Δε χρειάστηκαν λόγια.
Έφτασε μόνο μια ματιά
στην σαν αγιογραφία μορφή σου.
Αν σου πω ότι τότε
εκείνη τη στιγμή σ’ αγάπησα
θα τρομάξεις;

Πόσο τρομακτικό μπορεί να είναι
το κάλεσμα της μοίρας;;;;;;;;;
Πόσο τρομακτική η απογραφή
της λειψής ζωής;;;;;
Πόσο αιματηρή η λάμψη της αλήθειας;;;

Πώς πετάς μακριά σου ότι σε μαραζώνει;
Πώς η συνήθεια χρόνων απομακρύνεται;
Με τι κουράγιο πέφτεις πάνω στο μαχαίρι;
Πώς και γιατί μπορείς να συμβιβάζεσαι
σε ζωή που δεν ανήκεις;;;;
Σε ζωή που δεν ήταν ποτέ για σένα;;;
Πώς έγινες από ήλιος λαμπερός
βροχή και συννεφιά μαύρη;;;

Καβαλάς το μηχανοκίνητο άτι σου
Γυρνάς το γκάζι και τρέχεις να ξεφύγεις....
Έστω για μερικές στιγμές.
Να γίνεις άλλος.
Να γίνεις άνεμος.
Να ξεχάσεις πως η φυλακή
έχει σίδερα που εσύ έβαλες
και μόνο εσύ μπορείς να λιώσεις....

Σαν άνεμο, σαν ήλιο σε είδα
φυλακισμένο μέσα σε κουτί με κλειδαριά
χάρτινη....
Έπεισες τον εαυτό σου ότι
το αγαπάς αυτό το κουτί....
αγνοώντας την ύπαρξή μου.
Με το στανιό να πεισθείς πως ζεις
γιατί δεν είχες εμπιστοσύνη
στης μοίρας σου τα δώρα....
Τώρα που ξέρεις...
Γίνε πάλι άνεμος και σάρωσε τα χάρτινα...
Γίνε ήλιος και ζωή!!!