Οι εποχές οι αλλοτινές που ξαναγύρισαν
Σαν αίμα χύνονται από λαβωματιά στο στήθος
Κι εσύ βουβός όπως συνήθως.
Τα χρώματα και οι γιορτές στριφογυρνούν
Όλα τα τότε της ζωής σου μέγας γρίφος
Μα εσύ σκυφτός όπως συνήθως.
Έρχονται χέρια κι αγκαλιές να σε ζεστάνουν
Κάθε σου δάκρυ, χαραγμένο στην ψυχή
Κι εσύ ανύπαρκτος, εκεί.
Η φύση λάμπει, κελαηδούν όλα τ’ αηδόνια
Είναι μια όαση, δίνει απλόχερα ζωή
Μα εσύ ακίνητος, εκεί.
Και τώρα έρπεις ανάμεσα στα περασμένα
Και δεν ακούς πια μουσική
Θλίψη βουβή.
Μα ησυχία στα αυτιά σου δεν υπάρχει
Ένα παράσιτο χαράζει τη σιωπή
Θλίψη λειψή.
Όπως λειψό και ότι ως τώρα έχεις ζήσει
Κομμάτι εδώ, κομμάτι εκεί, κομμάτι πέρα
Μες στα σκουπίδια είναι η βέρα.
Το δαχτυλίδι της αγάπης το χρυσό σε έριξε
σα ναυαγό σε μια απομακρυσμένη ξέρα
ηθελημένη της ψυχής φοβέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου