Ανάμεσα στο ψέμα και στην αλήθεια

Κάποτε έζησες το μέγα ψέμα ως το μεδούλι...
κάποτε είπες τι άνθρωποι είναι αυτοί!
κι έκλαψες πικρά της όμορφης αλήθειας
την κατάπτωση...
την πτώση σου στο μαύρο πέπλο
της διαβολής.
Πέρασαν χρόνια αρκετά
ήρθαν χαρές και γέλια πάλι...
μα η πληγή σημαδεμένη σ' άφησε.

Κι ήρθε...
πάνω στο χάραγμα καρφί
να μπήξει!
Να ζήσεις άλλη μια απ' την αρχή
της προδοσίας τη μυαρή αγκαλιά!

Μα φταίει;
Ή μήπως φταίς;

Όχι, δεν θα πονέσεις πάλι.
Έμαθες εσένα ν' αγαπάς.
Έμαθες δίκιο να δίνεις
και γι' αυτό...
γι' αυτό αφήνεις τον καιρό
να τιμωρήσει όπως του πρέπει
τον προδότη.

Η αγάπη που είχες δεν εχάθη.
Δε χάθηκε ποτέ ότι αγαπάς
κι ας σε έκοψε ως το κόκκαλο
βαθειά κι αλύπητα.

Θα δίνεις... Θα δίνεις....
κι ας μείνεις η μισή.
Τι νόημα έχει η ζωή αλλιώς;