Για την Χριστίνα.....

Εσύ πονάς κι εγώ σωπαίνω...

Και τι να πω να σε γλυκάνω
Στο προσκεφάλι σου επάνω
Αφήνω μια μικρή ευχή
Να ‘σαι καλά να μη πονάς
Να αντέχεις και να προχωράς
Στην αδικία αυτή της φύσης
Τον εαυτό σου μη χαρίσεις
Όλα τα δάκρυα που κυλούν
Στα στήθη πάνω που πονούν
Καθαρκτικό και δυόσμος
Να σ’ αγαπά ο κόσμος
Αυτός που είναι εκεί ψηλά
Που φέρνει απλά τη γιατρειά
Που ξέρει να δαμάζει
Τον πόνο να ρημάζει
Ευχούλα αφήνω μια μικρή
Να ‘σαι καλά ως το πρωί
Που ο ήλιος θα αυγήσει
Κι η φύση θα μιλήσει
Και θα σου πει για μακρινά
Αστέρια θάλασσες βουνά
Και χίλια δυο φεγγάρια
Να τα ‘χεις μαξιλάρια
Να είσαι ατσάλι απ’ αντοχή
Και βράχος τούτη τη στιγμή
Που ο πόνος σ’ αργολιώνει
Κι εμένα με ματώνει
Που δεν μπορώ να κάνω τι
Που δεν μπορώ μια προσευχή
Κοντά σου να στηρίξω
Και να σ’ ανακουφίσω...
Έτσι να έπιανα με μιας
Μες στο κομμάτι που πονάς
Και να το διαλύσω
Ίαση να χαρίσω
Στο πονεμένο σου κορμί
Στην άγια ετούτη την ψυχή
Την πολυαγαπημένη
Να μου είσαι ανδρειωμένη!