Άτι αγέρωχο...

Άτι αγέρωχο!
στέκεις σαν ήλιος,
ολόφωτο
δίπλα στην αφρογέννητη Θεά...

Πώς να σε φτάσω;
Περήφανο, θεόρατο όπως είσαι...
τους φόβους
πώς να πείσω να κρυφτούν!

Άτι λαμπρό,
αγνό και άσπιλο,
νησί της ερημιάς μου εσύ...
Σα ναυαγό μια νύχτα
η θάλασσα με ξέβρασε
στην έρημη ακτή σου... να σωθώ
απ’ του πνιγμού την καταδίκη...
Κι από τη δίψα της αλμύρας...
έψαξα νερό να πιω......
βρήκα το νάμα της πηγής
πίσω απ’ τους φοίνικες ...

Πώς να μην έχω δέος!
Πώς τα πετράδια και τα κρύσταλλα
να μη σου τα χαρίσω μονομιάς!
δώρο... δικό σου ξεχασμένο...
που μόνο για σένα φτιάχτηκε...
και μόνο εσύ το ξέρεις!
πως έγινε...
...περίμενε να ‘ρθεις......
άγγιγμα αιώνιας ομορφιάς......
χωρίς τα γήινα τα χρόνια.

Πώς να μην έχω φόβο......
να σε δω...
Να σε αγγίξω......
μια στιγμή...
για να σε χάσω πάλι...

Είναι του ανθρώπου μεγάλη...
ατέρμονη η φυγή...
Πάντα νικάειο φόβος......
η σιωπή...
μόλις νυχτώνει...
Πώς!