Σκέφτομαι.....

Σκέφτομαι:
Πώς είναι δυνατόν η ανάγκη του ανθρώπου
να δώσει ευγενικά τα βάθη της ψυχής του
να μεταφράζεται ως δόλος για πνίξιμο
μέσα σε δεσμά αόρατα.
Αναρωτιέμαι:
Είναι πρέπον να δίνεις σε ανθρώπους που
δεν δέχονται αυτά που θες να προσφέρεις;
Αξίζει τελικά να δίνεσαι, να αναλώνεσαι
προσπαθώντας να κερδίσεις μια άνοιξη
που δε θα ‘ρθει ποτέ από κει που την περιμένεις;
Μαλώνω:
Με τον εαυτό μου που αφήνομαι να γίνω λεία
στα εκάστοτε αρπακτικά που λυμαίνονται
το κάλλος της ψυχής μου, αναζητώντας μόνο
το αίμα της να ρουφήξουν, να την ξεζουμίσουν
και μετά να φύγουν γι’ αλλού, για νέο αίμα.
Κοιτώ:
Στον καθρέπτη της ζωής μου και βλέπω ερείπια.
Γκρεμισμένες ελπίδες και χαρές ποτισμένες με δάκρυ.
Αόρατο δάκρυ, άϋλο, που ποτίζει τον ουρανό μου
και σκεπάζει ενίοτε τους ήλιους μου και τ’ αστέρια μου.
Ενίσταμαι!:
Δεν παραχώρησα ποτέ το δικαίωμα σε κανέναν να μου
ποδοπατεί την ευγένεια που κρύβω μέσα μου!
Πώς παίρνει κανείς τέτοιο δικαίωμα;
Με τι καρδιά λερώνει της ψυχής τους θησαυρούς;
Της αγνής λαχτάρας την λιακάδα, της ανθρωπιάς τη λάμψη;
Προστάζω:
Τα μάτια μου να μείνουν στεγνά.
Τα χείλη μου ερμητικά κλειστά, μιλιά μη βγάλουν.
Αλλά οι προσταγές προς τους μηχανισμούς απελευθέρωσης
των συναισθημάτων μου ποτέ δεν έπιασαν.
Με διαταγές και απαγορεύσεις δεν αλλάζει η ψυχή.
Η ελευθερία της είναι ανέγγιχτη, χειμαρρώδης, καταλυτική.
Θλίβομαι:
Που δεν κατανοούν οι άνθρωποι που επιλέγω να δοθώ
Την έννοια του δοσίματος μου και την ανεκτίμητη αξία του.
Τα γιατί δεν θα μπορέσω ποτέ να εξηγήσω.
Δεν δίνουν εξηγήσεις οι δειλοί τεμπέληδες των αισθημάτων.
Απλώς φεύγουν! Χωρίς λέξεις, δίχως αντίο,
σβήνοντας ότι άφησαν στο πέρασμά τους το μικρό.
Γράφω:
Ότι δεν μπόρεσα να πω με λόγια στην ψυχή μου.
Ζωγραφίζω τις έννοιες και τα παράλογα των άλλων.
Με εικόνες, οπτικά ερεθίσματα που ξέρεις..
Ίσως μπορέσω ν’ αποκρυπτογραφήσω κάποτε κι εγώ
Το λαβύρινθο της απέραντης υποκρισίας.