Δεν Είναι Φόβος...

Κι ήρθε η άνοιξη

Ήρθαν τα καλοκαίρια τα ζεστά

του πόθου οι λαχτάρες ξεχύθηκαν παντού

και το ανεκπλήρωτο φιλί

κρεμόταν μετέωρο στα χείλη.
Τι να πρωτοθυμηθεί...

Με τι να κλάψει

Με τι να γελάσει

Και πως να ευφρανθεί η ψυχή.
Είναι όλα τα κομμάτια ανάκατατα

τα γέλια, οι χαρές, οι μεθυσμένες νύχτες

Είναι όλα τα κομμάτια μπερδεμένα

κι από που το μήνυμα θα ρθεί;

Σε ποιούς δρόμους να κοιτάξει;

Σε ποιές ανατολές να υποκλιθεί

Σε ποιές θάλασσες να κολυμπήσει;
Θέλει, δε θέλει....

Επιθυμεί, δεν επιθυμεί....

Φόβος τρανός σκεπάζειτο μοναχικό χωριό.

Η έλευση θα είναι καταστροφική...

Ή μήπως αυτό προστάζει ο φόβος;
Φόβος, φόβος, φόβος....

Μα αν ήταν φόβος

όλα αυτά θα τα 'χε ζήσει;;;

Αν ήταν φόβος θα είχε θάψει τόσους νεκρούς;;

ΑΝ ήταν φόβοςθα έπεφτε μεσ' στη φωτιά;;
Όχι... δεν είναι φόβος.

Άρνηση είναι.

_________________________________

~ Τατιάνα ~ © 13-01-2007 @ 10:23