Τα μύρια όνειρα που ‘χαμε κάνει σα παιδιά
Όλα τσακίστηκαν στου χρόνου το γκρεμό
Μα εγώ απόμεινα «μικρή» εδώ να ζω
Όλα τα θρύψαλα να βάλω στη σειρά
Του πόνου αυτού το δάκρυ το στεγνό
Ίχνη αλμύρας το προδίδουν κάθε μέρα
Μα της αγάπης μου πυρακτωμένη η σφαίρα
Χτυπάει και σε βρίσκει στο ψαχνό
Όσο φοβάσαι τόσο μόνος σου θα ζεις
Όσο φοβάμαι τόσο η νύχτα θα με πνίγει
Λευκή κλωστή από μετάξι με τυλίγει
Με τρυφεράδα να σε ντύσω να χαρείς
Ότι να πεις, και ότι κάνεις είναι γραμμένο
Μες στα κιτάπια κάποιου ατίθασου θεού
Θέλει να ρθείς, να κατακτήσεις μου το νου
Μ’ αστέρια, ήλιους και φεγγάρια θα προσμένω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου